کد مطلب:23056 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:18

گنجینه پرسمان » اخلاق و عرفان

مردي 35 ساله ام به دليل كمي حقوق نمي توانم ازدواج كنم و همواره مورد سرزنش قرار گرفته ام و مي گويند تو ملعون و مطرود درگاه الهي هستي آيا چنين است؟

برخوردي كه از ديگران در برابر خود نقل نموده ايد غير منطقي و نادرست است البته به نظر مي رسد آنان قصد سويي ندارند. ليكن تعبير آنان از مسأله شما نادرست و صرفا يك خطاي در تعبير است. از طرف ديگر نمي توان كسي را به ازدواج مجبور ساخت و در صورت خودداري از آن او را مورد آزار و شكنجه روحي قرار داد. در عين حال فارغ از برخوردهاي ديگران به نظر ما دليل شما براي خودداري از ازدواج درست نيست و شايسته است كه جناب عالي نگرش خود را در اين مسأله تغيير داده و رويه سنجيده تري را بر گزينيد. در اين رابطه لازم است به چند نكته توجه نماييد: 1- ازدواج در اسلام بسيار امر مقدسي است به طوري كه در روايت است «پاداش نماز انسان مزدوج هفتاد برابر بيش از انسان مجرد است (نبي اكرم(ص) نهج الفصاحه). 2- روزي انسان ها به دست خداوند است. البته ما بايد كار و تلاش كنيم ولي همواره بايد به خدا توكل نموده و از او در مشكلات مدد جوييم. مطمئن باشيد اگر چشم اميد به خداوند داشته باشيد در مسائل زندگي يار و ياورتان خواهد بود. كما اين كه هر انسان موءمن و خداباوري در كوران مشكلات دست نوازش و مهر و عنايات الهي را بر سر خود احساس مي كند. 3- يكي از ويژگي هاي زندگي انعطاف پذيري آن است به طوري كه با كمترين درآمد مي توان شادكام زيست و با درآمدهاي بسيار بالا و سرشار نيز مي توان در انديشه وضعيتي بهتر بود و از فقدان آن رنجوري نمود. بنا بر اين اگرچند اصل به خوبي رعايت شود كمبود در آمد چندان مشكل ساز نيست: الف) اصل توكل كه توضيح داده شد. ب) اصل انتظار متناسب با امكانات و توانايي ها. يعني انسان بايد توقع خود را از زندگي متناسب با توانمندي هاي مالي اش تنظيم كند و براي زندگي مشترك كسي را برگزيند كه با آن سطح معيشتي سازگار بوده و توقعاتي افزون بر آن نداشته باشد. ج) اصل مشكل پذيري. يعني بايد دانست كه برخي از كمبودها نارسايي ها كاستي ها و مشكلات لازمه زندگي است و همان قدر بايد آنها را طبيعي دانست كه خوشي ها و كامروايي ها را. البته پذيرش نه به معناي تسليم بلكه به معناي مقابله در حد توان و صبوري در ناتواني هاست. اما اين كه به خاطر وجود مشكلات احتمالي دست از اصول صحيح واساسي زندگي بشوييم در واقع نوعي ضعف و ناتواني در برخورد منطقي با مسائل زندگي است. 4- اينكه فرموده ايد: «دليلي ندارد انسان به خاطر هوا و هوس خود ديگري را به فلاكت بكشاند» اصلا در مسأله مورد نظر شما مصداق ندارد بلكه عكس آن صادق است. زيرا سخن شما به اين معناست كه: الف) كارمندان درآمد خوبي ندارند. ب) كسي كه درآمد خوبي ندارد اگر ازدواج كند ديگري را به فلاكت انداخته است. ج) به فلاكت انداختن ديگران نارواست. د) پس كار مندان نبايد ازدواج كنند!! اكنون اگر واقعا جامعه بخواهد طبق اين منطق عمل كند. آيا نتيجه آن اين نيست كه غرايز بسياري بايد سركوب شود و بدتر بسياري از زنان - در عين نياز شديد عاطفي و جنسي - گرفتار فلاكت بي شوهري بشوند؟ و باز آيا به اين معنا نيست كه فلاكت تامين مادام العمر زندگي آنها بر دوش پدرانشان باشد؟ و راستي اگر چنين منطقي پياده شود چه اندازه جامعه را به فساد و تباهي خواهد كشاند؟ اكنون بايد بدانيد كه با خودداري شما از ازدواج يك نفر ديگر از جنس مخالف شديدا گرفتار رنج و عذاب روحي و مشقت سركوب غريزه خواهد بود ولي با ازدواج در كنار شما آرامش خواهد يافت و زندگي برايش شيرين خواهد شد. 5- با توجه به اين كه بسياري از زنان در داخل يا خارج خانه كار مي كنند و به فعاليت هاي اقتصادي مبادرت مي ورزند. از طرف ديگر اكثريت قريب به اتفاق زنان جامعه ما نسبت به شوهر خود بسيار دلسوز و فداكارند و تمام هستي خود را فداي شوهر و زندگي خود مي كنند تا حدود زيادي مي توان با انتخاب فردي شاغل بر مشكل مورد نظر فايق آمد. 6- در روايت است: «كسي كه براي عائله خويش زحمت مي كشد مانند مجاهد في سبيل الله است» بر حسب اين روايت شريفه تمام كار و تلاش و زحمات شما در سايه ازدواج بار ارزشي پيدا مي كند و پاداش جهاد خواهد داشت ولي بدون آن پاداش بزرگي را از دست داده ايد.